Στειρότητα και υπογονιμότητα

Οι όροι στειρότητα και υπογονιμότητα χρησιμοποιούνται συχνά ως συνώνυμα, αλλά στην πραγματικότητα έχουν πολύ διαφορετική σημασία.

Ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας (WHO) ορίζει ως στειρότητα ζεύγους, όταν ο ένας ή και οι δύο σύντροφοι πάσχουν από μια μόνιμη φυσική κατάσταση που δεν καθιστά δυνατή τη σύλληψη. Αυτό συμβαίνει στην περίπτωση της αζωοσπερμίας, της πρώιμης εμμηνόπαυσης ή της συγγενούς απουσίας μήτρας.

Από την άλλη πλευρά, μιλάμε για υπογονιμότητα, όταν, λόγω αιτιών που αφορούν τον άνδρα ή τη γυναίκα ή ακόμα και τους δύο, δεν μπορεί να επιτευχθεί εγκυμοσύνη μετά από ένα έτος σταθερής και απροστάτευτης συνουσίας.

Ο όρος υπογονιμότητα, επομένως, σε αντίθεση με τη στειρότητα, δεν αναφέρεται σε μια απόλυτη κατάσταση, αλλά σε μια γενικά επιλύσιμη κατάσταση με έναν ή περισσότερους παρεμβατικούς τρόπους.

Η θεραπευτική προσέγγιση

Όσον αφορά την υπογονιμότητα, διακρίνεται σε:

• πρωτοπαθή, στην οποία το ζευγάρι δεν κατάφερε ποτέ να συλλάβει
• δευτεροπαθή, στην οποία υπάρχει αδυναμία σύλληψης ενός παιδιού μετά από προηγούμενη εγκυμοσύνη
• ιδιοπαθή ή ανεξήγητη, όπου δεν είναι δυνατόν να εντοπιστεί μια οργανική παθολογική αιτία υπεύθυνη για αυτή την κατάσταση μετά από ολοκληρωμένο έλεγχο των συζύγων